Reisverslag 2, dag 6 t/m 13

Hallo beste gratis (maar zeer gewaardeerde!)abonnees. Leuk om te weten dat ons eerste reisverslag klaarblijkelijk interessant genoeg was om aan deze tweede lap tekst te beginnen. We zullen jullie dan ook proberen te trakteren op een smeuïg leuk vervolg.
Het vorige reisverslag hebben we tot in de late uurtjes geschreven op 19 Augustus, de dag erna zouden we verhuizen naar ons permanente adres bij de zus van Alta. Dit omdat Alta en zijn familie de 20e terug zouden komen van hun vakantie in Nederland. Om een lang verhaal kort te maken, dat ging dus niet door, ze besloten zonder dat wij dit wisten een dag later terug te komen. Geen probleem, we hebben onze koffertjes weer uitgepakt en onszelf beloofd dat dat het laatste nachtje in de kinderbedjes bij Alta thuis zou zijn. Begrijp me niet verkeerd, we hadden het daar heel goed, alleen lagen de steenharde matrasjes van 1.70 meter lang letterlijk op een plank i.p.v. lattenbodem (we voegen een foto als bewijs van ons lijden toe..). We hadden echt geen Auping boxpring met ‘memoryfoam’ matras en elektrisch verstelbare kopkant verwacht, maar hoe hard we ook probeerden, slapen lukte niet. Niet slapen is altijd erg vervelend, jullie kennen dat vast ook wel; dat je op een gegeven moment wakker blijft omdat je alleen maar denkt; ik moet nu echt gaan slapen anders komt het morgen niet goed, en met dat gepieker blijf je weer een half uur wakker. Nou, dat dus. Alleen de andere dag kwamen er nog wat andere problemen uit onze opstapelende slapeloze nachten voort.
Blijkbaar gaan tropische hitte, en uitzonderlijk zware lichamelijke inspanning niet goed als je niet slaapt. Nu hoor ik jullie op ruim 9000km afstand denken, jullie hebben daar nu toch nog een soort van vakantie? Dat leg ik zo uit, eerst de hitte, want daar moet echt nog iets over gezegd worden. Hoe warm is het hier dan? Gemiddeld ligt de gevoelstemperatuur rond de 42 graden, met een luchtvochtigheid van ongeveer 90%. Als je wel eens met de auto op vakantie bent geweest naar Zuid-Frankrijk of Spanje, dan heb je vast wel eens die ‘klap’ gevoeld als je na een paar uur airco ineens met 30 graden uitstapte. Nou, zo is het niet. Een betere vergelijking is de volgende; Weleens een oven van 250 graden opengetrokken terwijl je er met je snufferd boven hing? Dat je snel je hoofd terugtrekt en voelt of je wenkbrauwen er nog op zitten? Zo’n klap is het ongeveer. Aangezien alle gebouwen en openbaar vervoer airco hebben, wat op zich heel fijn is, maar ze hier alleen standje vrieskist kennen, heb je die klap dus overal waar je naar buiten loopt. Je voelt je ogen uitdrogen en je keel prikken als je dan weer voor het eerst die zinderend hete lucht inademt.

Goed, hoezo vinden wij dat we uitzonderlijk zware lichamelijke inspanningen hebben verricht? Dat komt omdat we een dag later wel verhuisden naar ons nieuwe adres. Eenmaal aangekomen kregen we een rondleiding waarna de tranen in Nadia dr ogen sprongen, en ik direct begon te rekenen wat we per maand konden gaan uitgeven aan een hostel o.i.d. De rondleiding ging ongeveer als volgt; “dit knopje kun je indrukken, de rest niet want dan gaat er iets stuk/ontploft er iets/ wordt je elektrocuteert. O-ja, en de meeste kakkerlakken zijn dood, nee dat zijn geen uitwerpselen, en die schimmel is niet gevaarlijk.” Na ons eerste nachtje slapen op een tweepersoons variant van –ja hoor- opnieuw een stenen hunnen-bed van 1.70m lang hadden we het even moeilijk. We hebben toen besloten dat we, ookal was ons voor ons vertrek een ander beeld van het ons aangeboden verblijf geschetst, een gegeven paard niet in de bek mogen kijken. We zijn toen afgereisd naar de alles reddende IKEA. Daar hebben we gekocht; de sterkste allesreiniger die we konden vinden, doeken, twee tafeltjes, een kast, 3 plastic opbergdozen, beddengoed, pannen, bestek, borden, etc. Gewoon een complete huisraad dus, aangezien dit veel goedkoper was dan vier maanden iets gaan huren. (Tevens gelijk een zacht ‘top matras’ besteld welke volgende week maandag binnen komt). Maar dan, dan moet alles mee naar huis.. Snap je nu de uitzonderlijk zware lichamelijke inspanningen? Twee uur later zijn we thuis aangekomen met afgeknelde schouders, vingers, kramp en blaren. We hebben toen eerst alle zooi waarmee de kamer vol stond, met goedkeuren van de eigenares, in plastic opbergdozen gedaan en in een andere kamer gepropt. Toen alle dode dieren incl. uitwerpselen, en plakzooi van het plafond, de muren en de grond geboend. Omdat jullie nu bijzonder nieuwsgierig zijn naar of het echt zo erg was, zullen we wat foto’s van de kamer voor- en na toevoegen!

Oké, bovenstaand stuk is één klaagzang, het is te warm, de kamer die ons praktisch niets kost is te vies, de bedden zijn te hard, is er dan ook nog iets leuk? Ja, natuurlijk! Het is hier FAN-TAAAAAS-TISCH. We weten gewoon dat het voor jullie een enorme amusementswaarde heeft om te lezen over al onze moeilijkheden hier, het zou maar saai zijn als alles vanzelf ging. Leedvermaak is toch vaak het beste vermaak (we kennen jullie een beetje).

Vanaf nu een ode aan Hong Kong en zijn bewoners, in onze nieuwe rubriek; dès leuk!

Allereerst Miss Choi, de zus van Alta waarbij we wonen. Kan vrij weinig Engels, we zien haar haast nooit, maar als je haar ziet lacht ze en roept ze ‘Hello’. We hebben dus geen huur contract, betalen vrijwel niets, en ze vind eigenlijk alles prima. Naast Miss Choi woont een man; Steve. Steve is net als Alta een leraar op een middelbare school en bood ons aan wat van de omgeving te laten zien. Om 08:45 uur stapten we in zijn autootje en begonnen we aan een geweldig leuke tour van ruim 3 uur, inclusief een heerlijk ontbijtje, door Yuen Long (het plaatsje waar wij wonen). Hij liet ons de echte lokale schoonheden zien waar de toeristen eigenlijk nooit komen, en was een wandelend geschiedenisboek. We hebben tempels bezocht alsmede een ommuurde gemeenschap, welke doorgaans dus ommuurd zijn om vreemden te weren. Vervolgens bracht Steve ons naar de school waar hij werkt, waar we een hele attractie bleken te zijn. Elk lokaal werd trots gepresenteerd, en zelfs de Rector kwam ons bezoeken (het is hier nog vakantie..). Toen we het meisjes basketbal team zagen trainen (de trots van de school) werd er ineens een vraag-en-antwoord sessie opgericht. Iedereen kwam om ons heen zitten en stelde heel verlegen vragen aan de team coach, welke ze weer heel verlegen aan ons stelde. Vervolgens moest er uiteraard nog een foto of 10 gemaakt worden met het blanke buitenlandse koppel; eentje voor in de gang, eentje voor in de schoolkrant, etc..
Vervolgens hebben we ’s avonds bij Steve heerlijk gebarbecued en sloot er, puur toevallig, nog een Franse uitwisselingsstudent aan.

Wat is er verder zo bijzonder aan Hong Kong? Mensen kunnen hier in de rij staan, dat is echt iets waar ze goed in zijn. Wacht je op de bus? Dan staat de eerst wachtende vooraan, en de rest sluit netjes aan. Zo ook voor de metro, de supermarkt, het restaurant etc. Verder is iedereen enorm vriendelijk en als ze twee woorden Engels kunnen spreken roepen ze in de bus van achter naar voor; “WHERE FROM?”. Niet te vergeten is dat ondanks dat Hong Kong bekend staat om zijn skyline, en het ene hoge gebouw tegen het andere aan geplakt, hier heel veel natuur te vinden is. Ongeveer 70% van Hong Kong is natuurgebied wat bestaat uit prachtige groene bergen met de meest tropische flora en fauna. Je vind er eigenlijk van alles; bananenbomen, palmbomen, maar ook dennenbomen, het is eigenlijk heel divers. Wel eens ‘drakenfruit’ gezien? Het ligt overal op de marktjes en ziet eruit als een verzonnen fruitsoort uit een Harry Potter film. Achter elke hoek die je omloopt is er wel iets waar je je over kunt verbazen, of het nou heel mooi, vreemd, of eng is. Hoezo dan eng? Nou, Nadia was wel bang toen ze de hoek van onze kamer omliep en voor het eerst pimmetje in de badkamer ontmoette; onze huis-bananenspin van ongeveer 20 centimeter. (Ja, ik weet hoe belachelijk groot dat is). Toen ik ging kijken was er natuurlijk niets te zien. Zelfs niet na een grondige inspectie van de 2 vierkante meter grote badkamer.
Via Google leerden we dat bananenspinnen inderdaad 20 centimeter worden, gif spinnen zijn, en jagen op slangen en vogels. Dus, als je al bang was voor slangen, dit beest eet ze. Dat is best even schrikken ja, zeker aangezien ‘grote’ spinnen in Nederland vaak 90% uit poot bestaan, en 10% lijf hebben. Volgens Nadia is Pimmetje anders. Pimmetje is een dikke vette spin welke de (bekend van TV) harige poten zoals een vogelspin heeft. Tussen die poten hangt een, zo lijkt het, 8 kilo zwaar gespierd torso met alles verslindende hydraulische slagtanden.

De volgende morgen, toen ik de badkamer in liep, besloot Pimmetje zich ook aan mij voor te stellen. En de eerlijkheid gebied mij om te zeggen dat ik toch ook wel even schrok. Pimmetje was namelijk net zo groot als mijn voet, maar zag er (ondanks dat ook ik haar op mijn pootjes heb) iets gevaarlijker uit. Pimmetje had inderdaad een indrukwekkend torso en het was nieuw voor mij om een spin te horen lopen. Zijn pootjes tikten op de badkamertegels alsof hij in de ketel van Astrix en Obelix was gevallen. Ik besloot me –voor Nadia- te vermannen en ben (na het grondig verkennen van mijn vluchtroute)met een houten stokje van 20 centimeter richting Pim gaan lopen. Ik heb toen Pim op een van zijn poten weten te slaan zonder dat deze mijn hand van mijn lichaam beet. Pim besloot toen al strompelend met 15 km/h het hazenpad te kiezen. Oh wacht, er was maar een vluchtroute, en die was via mij. In die seconden ging er zoveel door mij heen. Ik geloof nu spontaan mensen die zeggen dat ze hun hele leven voorbij hebben zien flitsen. Zo bedacht ik mij hoe stom het was om teenslippers aan te hebben, en dat de deur naar onze kamer ook nog openstond. In die lange seconde waarin ik erg veel nadacht was er ook nog een soort automatische fysieke reflex gaande. Zo stond ik als een echte gabber op een hardcore feest om mij heen te stampen. Niet echt om Pim aan te vallen, meer om zo lang mogelijk met mijn voeten van de grond los te zijn. In die reflex ben ik echter bovenop Pim geland, welke gelukkig niet door mijn 1cm dikke rubberen teenslipper heen beet. Direct barste de vreugde en opluchting in mij los, “het was een kleine stap voor mij, maar een grote (vermorzelende) stap voor de mensheid”. Nu de rust is wedergekeerd, en we elke avond alle goden, boeddha’s en geesten vragen om een Bananen-spin vrije dag, kunnen we rustig wakker liggen op onze plank.

Verder willen we jullie in dit reisverslag nog melden dat we geregeld de trein pakken naar het centrum om daar lokale culinaire hoogstandjes te proberen, waarvan sommige verassend lekker zijn, en andere vier glazen Coca Cola behoeven om de smaak weg te spoelen. Ook ontdekken we steeds weer prachtige locaties waar we vaak veel foto’s maken. We zullen straks weer een uitgebreide collectie toevoegen aan dit verslag.

Hoe zit het dan met school? De reden dat we hier überhaupt zijn. –Ja eigenlijk wel prima. Goort zijn introductieweek, welke vrij weinig voorstelde, is tot een einde gekomen. Volgende week maandag de eerst lessen, dus dan maar eens zien of het allemaal mee wilt vallen qua moeilijkheid en huiswerk. Nadia haar introductieweek begint tegelijk met Goort zijn eerste schoolweek, dus daar valt ook nog vrij weinig over te zeggen.

En op deze manier zijn we eigenlijk weer aangekomen bij het einde van ons reisverslag. We gaan ongetwijfeld door met het ontmoeten van fantastische mensen, het vinden van magische plekjes, en het maken van geweldige herinneringen. We houden jullie op de hoogte!

(Als je links in het menu onder onze foto op "Foto's" klikt, dan krijg je alle foto's van onze reis te zien. Wil je alleen de foto's welke bij dit verslag horen zien, dan kun je dat bovenaan aanklikken. Zo sla je de foto's van ons vorige verslag over).