Reisverslag 6, dag 86 t/m 109

Op naar Hanoi Vietnam, een land met een rijke (en recent) turbulente history!
Na een extreem kort vluchtje van maar anderhalf uur kwamen we ‘s avonds aan op een klein internationaal vliegveldje vanwaar we de bus wilde nemen naar ons hotel in het centrum. Dan moet je natuurlijk eerst geld hebben, dus besloten we drie miljoen(!) Vietnamese Dong te pinnen. Miljonair worden vergt natuurlijk oefening dus je kunt niet vroeg genoeg beginnen dachten we zo. Helaas is 24000 dong ongeveer één euro, dus zo rijk waren we niet..
Na het pinnen en een hapje eten wat ons ongeveer een euro per persoon kostte, zochten we de bus wat nog een hele onderneming werd. Ondanks dat vliegvelden overal wel redelijk in elkaar steken had deze niet echt duidelijke bushaltes o.i.d., maar gelukkig vonden we na een tijdje ergens wel een bus die ons weg zou brengen, het beloofde een ‘interessante’ busreis van 2,5 uur te worden.

Blijkbaar staat Vietnam wereldwijd bekend om zijn verkeerschaos, iets dat wij niet wisten. Elke dag vallen er ongeveer 30 verkeersdoden en heel veel meer gewonden, het geen niet meer zo moeilijk voor te stellen is als je er geweest bent. Tijdens onze busreis werd er om de paar seconden op de toeter geslagen en uitgeweken om spookrijdende brommers te ontwijken, want brommers hebben ze er veel. Ze hebben er een redelijk wegennet maar toch rijdt alles overal, en spookrijden op een 80 km/h weg met een scooter is geen uitzondering. Tijdens ons ritje naar het hotel stopte de bus midden op de weg waarna de buschauffeur letterlijk op sprong en uit de bus rende, door het andere verkeer heen naar een eettentje langs de weg sprintte, en vervolgens weer terug kwam gerend met zijn avondeten. Toen we onze weg vervolgde hebben we onze ogen uitgekeken naar wat er allemaal op scooters en brommers vervoerd werd; 4 kinderen op elkaar gestapeld met een touw om hun middel, een geit en de complete huisraad, het kan allemaal. De meest bijzondere was toch wel een brommer waar een hele stellage aan was gelast, zodat er een gigantische lege watertank op vervoerd kon worden. Ik heb het dan over een watertank van een paar duizend! Liter, welke hier overal op de daken van gebouwen staan als lauw-water opslag.

Eenmaal aangekomen in Hanoi gingen we met behulp van een blijkbaar niet detailleert genoeg kaartje opzoek naar ons hotel. Onderweg bleken de stoplichten en zebrapaden niet echt gebruikt te worden, dus besloten we maar gewoon te doen wat iedereen deed, en overal tussen het verkeer door over te steken. De truc is om niet te schrikken en te gaan rennen of opzij te stappen, als je gewoon rustig blijft doorlopen dan ontwijken alle auto’s en scooters je en gaat het (meestal) goed. Het voelde een beetje als een kansspel, (kent iemand dat computer spelletje nog, waarbij je een kikker een snelweg moest laten oversteken??) Met 30 doden per dag op heel veel inwoners leek het in ieder geval onwaarschijnlijk dat ons iets zou gebeuren.

Toen we in de buurt van ons hotel kwamen werden we besprongen door twee z.g.a.n. “Fruitbasket ladies” (Fruitmand mevrouwen) welke ons een typisch hoedje op zetten en een foto lieten nemen met hun fruitmanden, gratis natuurlijk. Ik zeg natuurlijk omdat de foto gratis was, alleen werd ons dwingend verzocht 4 bananen van omgerekend 30 euro te kopen, jammer maar bedankt. Na snel doorgelopen te hebben omdat ze al met hun handen in onze tas zaten te graaien vonden we ons hotel dat een beetje tegen viel, maar op zich voldeed aan onze enige eis; het had een bed.

De dag erna bezochten we veel bezienswaardigheden, maar vooral alle kleine details tussen de grote toeristentrekkers door vonden we geweldig om te zien. Vrijwel alle locals eten op straat, wat in houd dat overal plastic stoeltjes en tafeltjes staan, en ze vlees boven vuurtjes die ze op de stoep stoken gaar braden. Je kunt je voorstellen dat Hanoi niet de schoonste stad is, aangezien er overal vuilnis en etensresten liggen, en er dus ook erg veel ongedierte en zwerf honden zijn. Zelfs in een relatief schone supermarkt werden we verrast door een mega grote ratachtige welke ondanks de staart en tanden zeker ook door kon gaan voor schoothondje.

De volgende dag gingen we op weg naar Catba, een eiland aan de Noordoostzijde van Vietnam, waar we een vier sterren resort hadden geboekt, want ja, waarom zou je niet leven als een koning als alles zo goedkoop is. Eenmaal aangekomen na een tocht met de speedboot vonden we op het resort prima Engels sprekende receptionisten welke ons goed op weg hielpen. Wat was dat fantastisch zeg, na een dag in enorme drukte vonden we sereniteit en rust, en twee zwembaden, een privé strand, spa centrum, bar, discotheek en restaurant. Ja- we hebben ons vermaakt.
Het eiland zelf had niet heel veel te bieden op wat leuke restaurantjes na, maar het was de uitvalsbasis voor vele tochten, waarvan één naar het befaamde Ha Long Bay.

Ha Long Bay staat op de lijst van 7 natuurlijke wereldwonderen, en is inderdaad werkelijk prachtig. De baai bestaat uit duizenden kalkstenen rotsen en bergen welke verticaal uit het water steken.
Toen we echter de tour vanuit ons hotel wilde boeken bleek er een probleem te bestaan. De tour zou te lang duren, waardoor we niet meer terug konden komen bij ons hotel in Hanoi waar we de rest van onze vakantie door zouden brengen. Gelukkig was daar de receptionist Mr. Lee welke voorstelde een persoonlijke tour voor ons samen te stellen. Prima dachten we, en we lieten hem zijn gang maar gaan, en de volgende dag was het zo ver.

Om 8 uur ’s Ochtens na een heerlijk ontbijtje werden we opgehaald door een vol busje. Ja precies, het busje zat al vol. Gelukkig bleken de mensen in het busje redelijk flexibel te zijn en dus konden we er nog onder/tussen/bovenop gepropt worden. Na 20 zeer intieme minuten kwamen we aan bij de originele houten boot waar we de rondvaart mee zouden doen, we zouden eerst naar Monkey Island gaan. Tijdens het korte stukje varen terwijl we ons realiseerden dat we zonnebrand vergeten waren kwam onze toergids langs met kroepoek om de apen te voeren, leuk dacht ik! FOUT. Eenmaal aangekomen moesten we over een smalle plank van de boot af het strand op lopen waar wat apen zouden zitten. Nu wisten we al wel dat apen niet voor de poes zijn (poezen eten namelijk helemaal geen aap), maar aangezien er dagelijks meerdere boten vol met toeristen heen gaan zou het wel in orde zijn. Eenmaal daar zagen we direct al wat apen zitten met jonkies, waardoor ik al vermoedde dat we wellicht niet te dichtbij moesten komen. En ja hoor, binnen één minuut op het strand werd een jongetje van een jaar of 8 finaal aangevallen en gekrabd/gebeten. De toergids reageerde daarop door de apen weg te slaan en schoppen met een stok wat het geheel er niet fraaier op maakten. Terwijl de ouders van het jongetje zich zorgen maakten over alle anti-rabiës injecties die hun zoontje nodig ging hebben ontstonden er overal groepjes toeristen die kroepoek naar de apen gooiden om ze tevreden te houden. Ze leken namelijk vrij hongerig en agressief, en het zag er niet naar uit dat ze vriendelijk om kroepoek kwamen vragen. Aangezien ik ook nog steeds met geurige kroepoek in mijn handje liep besloot ik als een echte held van een afstandje tussen de mensen door, die in een cirkeltje om een aap heen stonden, een stukje kroepoek te gooien. De aap keek vervolgens naar de kroepoek, toen naar mij, toen weer naar de kroepoek, alsof hij nog besluiteloos was over wat hij eerst op zou eten. Het was dan ook echt een pfjieuw momentje toen hij richting het stukje kroepoek liep en het opat.
Helaas voor mij had de aap het denkvermogen om te beredeneren dat ik misschien nog meer bij me had. Ik heb nooit veel Animal-Planet op tv gekeken, maar zelfs ik weet dat apen niet lachen. Als ze hun gigantische puntige tanden laten zien dan is dat meestal geen verzoeningsteken. De volgende 5 seconden gebeurde er heel veel, hier een gedetailleerde uitleg.

De afstand van aap tot Goort (of aap tot aap) was ongeveer 8 meter. Het duurde ongeveer 1 seconde voor ik doorhad dat de aap ineens wel heel snel dichterbij kwam. In die seconde sprongen de toeristen alle kanten op omdat de aap door de mensen heen richting mij kwam gestormd. Vervolgens vloog mijn kroepoek de lucht in, draaide ik om en begon een massa sprint. Ondanks mijn enorm atletische lichaam, stalen kuiten en uithoudingsvermogen van een leeuw was de vlezige King Kong achter mij toch wat sneller. Om die reden besloot ik ondanks mijn gloednieuwe telefoon richting zee te rennen, terwijl Nadia met het meest paniekerige gezicht toe keek hoe ik zeer waarschijnlijk het volgende slachtoffer van dit wilde beest zou worden.
Tegen alle verwachtingen in besloot de aap dat ik de moeite toch niet waard was en staakte de achtervolging. De rest van ons bezoekje aan Monkey Island dat gelukkig maar veertig minuutjes duurden hebben Nadia en ik met onze schoenen in de hand in de zee gestaan, te kijken hoe andere toeristen vochten over het bezit van hun camera’s, telefoons en zonnebrillen.

Vervolgens gingen we weer over dezelfde plank terug de boot op en voeren we naar de echte Ha Long Bay. Het was werkelijk schitterend en bekijk dus vooral ook weer even de foto’s bij dit verslag =). Eenmaal aangekomen bij een drijvend dorpje in de baai gingen we nog een drie kwartier Kajakken, waarbij je zelfs in grotten in de berg kon varen en op de meest afgelegen plekjes kon komen. Na een heerlijke lunch met streekproducten voeren we naar de volgende stop waar een perfect wit afgelegen strandje lag waar heerlijk gezwommen en gesnorkeld kon worden. Echter begonnen wij ons af te vragen of alles wel goed was geregeld, want de klok tikte verder en onze terugreis naar Hanoi kwam in het geding. Maar ja hoor, uit de verte kwam een ander bootje aan speciaal voor ons, precies zoals Mr. Lee had beloofd.

Het bootje was eigenlijk een roeiboot, met een enorme hout plaat erop waardoor het wat groter was. Je kunt je alleen al voorstellen wat er dan gebeurd als je op de zijkant stapt – ja precies. Na een tijd hannesen en met veel bekijks zaten we eindelijk op het andere bootje dat ons terug zou brengen naar Catba. Het bootje had een tweetakt brommermotortje (hoe kan het ook anders), maar geen uitlaatpijp. Het werd dus een oorverdovende tocht terug waarbij Nadia en ik allebei aan één kant van het bootje moesten zitten zodat we niet kapseisden. De kapitein stond in het midden met zijn voet (ja echt waar) aan het roer. Echter, toen we nog maar 5 minuten onderweg waren begon het dicht te trekken, te waaien en ontstonden er redelijke golven. Dit resulteerde erin dat het bootje steeds twee golven vooruit, en één achteruit ging. Na een tijdje begon het te regenen en werden we zeiknat, maar ach we hadden toch nog onze badkleding aan, het was alleen een beetje koud.
Na een uurtje door het verslechterde weer kwamen we aan met het bootje bij een pier zonder aanlegsteigers, maar met een stenen trapje. Het trapje was bedekt in een laag van centimeters dikke natte groene algen en extreem glibberig. Met gevaar voor eigen leven hesen we elkaar aan wal waar het net droog geworden was. Koud en nat met enkel onze badkleding aan trokken we veel bekijks wat niet zo erg was, tot we ons realiseerden dat we ergens anders waren dan de bedoeling was, shit!

Gelukkig veraste Mr. Lee ons weer toen er een taxi gereed bleek te staan om ons terug naar het resort te brengen, allemaal voor niets. We mochten zo nat en in onze bikini en zwembroek de taxi in welke ons naar een kruising van grote wegen in de buurt van het resort bracht. Eenmaal daar begonnen we, nog steeds als verzopen katten, twee driebaanswegen over te steken om bij een voetpad te komen. Zoals je je kunt voorstellen was het geheel een bijzonder gezicht voor alle verkeersdeelnemers en voorbijgangers. Toen we de oversteek overleefd hadden hebben we onszelf afgedroogd en omgekleed op een wc in een cafeetje en gingen we richting de pier van de speedboot die ons terug naar het vaste land zou brengen.

Eenmaal daar keken we terug op onze geslaagde dag waar alles steeds perfect geregeld was door Mr. Lee, we hadden zelfs nog twee gratis blikjes cola gekregen tijdens onze vaartocht (waar alle andere toeristen dik moesten betalen voor hun flesje water). Ook zuchten we nog eens diep aangezien de aap-aanval en het super glibberige trapje geen ongelukken hadden veroorzaakt. Precies op dat moment kwam de speedboot aan en daalden we via het schone en droge trapje af naar de boot.
Precies op dat moment besloot Nadia dat alles eigenlijk te goed was gegaan, en dat ze ook op haar kont naar beneden kon. Ze gleed dus uit, maakte een flinke smak op haar kont en gleed verder. De matrozen en andere mensen schrokken, net als ik, want het zag er echt niet goed uit. Snel doch voorzichtig probeerde ik bij Nadia te komen, waardoor ook ik begon te glijden en schaatsend beneden aan kwam. Gelukkig liet mijn super evenwichtige en atletische lichaam mij opnieuw niet in de steek en bleef ik overeind, mede door mezelf aan Nadia d’r haar en hoofd vast te houden en af te remmen. Omdat Nadia nog steeds niet was begonnen met huilen of schreeuwen vermoedde ik het ergste, maar op de vraag; “GAAT HET??!!??” kwam het verlossende antwoord; Ja hoor. Mooi, onze vakantie was gered. Vanaf daar ging alles eigenlijk weer vanzelf, en voor we het wisten waren we weer bij ons Hotel, klaar voor de rest van onze week in Hanoi.

In Hanoi hebben we verder veel zaken bezocht, zoals een ondergrondse bunker en tunnels van de Vietcong, de citadel, diverse tempels en het Mausoleum waar de echte Ho Chi Minh ligt opgebaard. (Voor wie niet meer weet wie dat ook alweer was, dat is de man die zowel de Fransen als de Amerikanen heeft buitengejaagd en Noord en Zuid Vietnam weer tot één geheel bracht). Een grappig feitje is dat deze beste man, welke overigens nog maar 46 jaar dood is, gecremeerd wilde worden. De overheid besloot echter anders door hem dus tentoon te stellen, erg speciaal.

Na onze goede ervaringen tijdens de vorige dagtocht besloten we er nog een te boeken, naar Tam Coc, ook wel bekend als Ha long bay on land. Het hoogtepunt van deze tour met een knotsgekke gids was toch wel het tochtje waarbij we werden rond geroeid over een riviertje tussen de enorme kalkzand rotsen. Onze roeister had haar zoontje in haar armen en roeide ons daarom het uur lang met haar voeten! Bij terug komst konden we nog een stukje rondfietsen door de omgeving waar ondanks al het natuurlijk schoon het hoogtepunt “de Duitser” met zijn kapotte fiets was. Ons reisgenootschap bestond namelijk de hele dag al uit ook een Duits koppel, waarvan de man om de een of andere reden chagrijnig was. Toen we lachend voorbij kwamen gefietst en hij scheldend en tierend zijn ketting niet op zijn fiets kreeg kon ook zijn vrouw haar lachen niet meer inhouden, waarna het hek natuurlijk helemaal van de dam was. We zijn dan ook maar gewoon doorgefietst haha..

Het restant van onze dagen hebben we dus in Hanoi zelf doorgebracht waar alleen het vinden van eten soms moeilijk was vanwege onze angst voor voedselvergiftiging e.d. Een ander doel dat we hadden was het kopen van een goede tas voor onze toekomstige reizen aangezien we na onze tentamens nog een maand lang door Singapore, Thailand en China gaan reizen, waarvan we in Singapore en Thailand gaan reizen met alleen onze handbagage. Overal verkochten ze grote merktassen voor belachelijk lage prijzen, maar na secure inspectie bleken alle tassen toch authentiek. Hoe ze eraan kwamen hebben we dus maar niet gevraagd, want voor tassen welke in Nederland honderden euro’s kosten vroegen ze minder dan 20%. Tijdens mijn semester in Hong Kong heb ik een vak over effectief onderhandelen gevolgd, gefocust op; “Hoe sluit je de perfecte deal”. Vol goede moed en met alle theorieën en trucjes in mijn hoofd gesloten we af te gaan dingen op een tas waar 1 miljoen Vietnamese Dong werd gevraagd. Omdat we hoopten op 700 of 800 duizend uit te komen begonnen we op 500.000. Klaar om gepast te reageren op het tegenbod waren we redelijk verbaasd toen de verkoper zei, oké prima 600.000 haha. Kortom, we hebben nog een leuke degelijke merk tas (Deuter) met regenhoes overgehouden aan onze vakantie.

Eenmaal terug in Hong Kong zijn we begonnen aan de laatste loodjes; de tentamen voorbereidingen. Ook zijn we druk in de weer om onze grote reis na de tentamens voor te bereiden door het aanvragen van visums en het goed afsluiten van alle zaken die we hier hebben lopen.

Op de zondag na onze Vietnam-vakantie besloten we nog een vrije dag te nemen en een pittige hike te gaan doen. Wonder boven wonder ging de hike best prima, en hebben we in twee uurtjes een flinke berg overwonnen waarna we op een prachtig strandje uit kwamen. Daar zouden we de rest van de middag blijven liggen om vervolgens met de laatste boot om zes uur terug naar huis te gaan. Tijdens onze strandmiddag kwamen er om het uur kleine speedbootjes aan met enorm krachtige dubbele motoren. Deze bleven dan een eindje van het strand liggen waar ze door mannen in bedwang werden gehouden en de reizigers in konden stappen, een leuk tafereel om naar te kijken.

Echter, na de boot van vijf uur verslechterde het weer heel snel. De lucht trok dicht met gitzwarte wolken, het begon flink te waaien en het werd donker en koud. Ineens werden de golven erg hoog, en veel mensen welke met dezelfde boot mee moesten (er was geen andere manier om thuis te komen) keken elkaar zenuwachtig aan. Om kwart over zes zagen we in het absolute donker een knipperlichtje onze kant op komen, het was ons bootje. Eenmaal bij het strand liepen de mannen welke de boot vast moesten houden het water in, maar door de golven sloeg de boot bijna in de lengte om. De punt werd zo hoog opgetild dat de boot bijna verticaal in het water stond, en de mannen in de zee maakte dat ze weg kwamen.
Vanaf daar begon het er echt gevaarlijk uit te zien, maar toen de boot heel even stil lag en iedereen aan boord klom besloten wij dat ook te doen. Mede omdat er op het strandje verder helemaal niets geen voorzieningen waren om te overnachten. Achteraf gezien hadden we nooit mee moeten gaan.

Ik weet dat mijn schrijfstijl soms wat overdreven is om het e.e.a. interessant te houden. Echter, vanaf hier zijn we even dood serieus.

Eenmaal in de boot moest de kapitein welke inmiddels op zijn benen stond te trillen al het motor vermogen gebruiken om te zorgen dat we niet door de golven om gegooid zouden worden. Dit betekende dat we met ongeveer 80 km/h over het water heen schoten richting open zee. Door de golven ging dit gepaard met flinke klappen en golven die over de boeg de boot in sloegen. Toen we iets verder kwamen ging het helemaal mis. De golven werden letterlijk meters hoog, iets wat wij beide nog nooit gezien hadden, behalve op tv. De golven sloegen zo hard tegen de boot dat het voelde alsof we constant werden geramd door een sloopkogel. Mensen begonnen angstig te schreeuwen en klampte zich overal aan vast. Elke keer na een golf viel de boot onder ons weg en hadden we een vrije val van een paar seconden waarna je weer in de boot terug viel. Inmiddels weer iets verder werd de zee nog onstuimiger, waarna we eerlijkwaar, echt verschrikkelijk bang werden.

Stel je voor: Je kunt je ogen niet meer open houden, want het zoute zeewater spat aan alle kanten in je gezicht. De golven die over de boot heen slaan zijn zo groot dat je constant je adem in moet houden tot ze over je heen zijn gedenderd. Je hebt dan ongeveer een seconde om weer diep in te ademen voor de volgende golf als een hamer tegen je borst slaat. Het is ineens doodstil, iedereen stopt met schreeuwen omdat ze naar adem aan het happen zijn. Het enige dat je hoort is het gebrul van de motoren die door hun toeren schieten als ze compleet uit het water worden getild door de enorme golven. Een gevoel van collectieve angst maakt plaats voor een ‘ieder voor zich’ sfeer. Toen ik mijn ogen een klein beetje open kreeg zag ik hoe een dame voor mij haar greep verloor. Toen de boot naar beneden viel vloog ze als een lappenpop ruim een meter boven haar stoel uit, waarna ze plat met haar rug op de rugleuning van een bankje viel. Het zag er heel onnatuurlijk en beangstigend uit. Haar vriend die zich nog aan een paal vast hield trok haar naar zich toe, waarna ik haar nog wat hoorde kreunen en naar adem zag snakken. Deze situatie hield zeker een kwartier aan, en geloof me, elke minuut voelde als een uur. Ikzelf was erg bang dat Nadia uit de boot zou slaan omdat zij toch een nadeel heeft met het vasthouden vanwege haar elleboog. Het voelde dan ook extreem machteloos om absoluut geen mogelijkheid te hebben haar vast te houden, aangezien ik mezelf met moeite in de boot kon houden.
Eén ding was zeker, als je overboord sloeg dan kon je zeker een uur wachten op een reddingshelikopter, en zolang had je jezelf echt niet bovenwater kunnen houden in de verschrikkelijk ruige zee. Er was namelijk verder niemand te bekennen op het water, en de reddingsbrigade had pas geïnformeerd kunnen worden wanneer het bootje aan land kwam, want er was echt geen mogelijkheid om rustig het alarmnummer te gaan bellen. Ook het bootje zelf kon niet stoppen, dan waren we direct verslonden door de zee. Na een kwartier kwamen we weer in rustiger water en maakte de enorme opluchting na een paar momenten plaats voor enorme woede richting de kapitein, welke we nauwelijks in konden houden. Die boot had never nooit niet meer mogen varen, iedereen is in gevaar gebracht. Wonder boven wonder hadden we geen echte ouderen of kinderen aan boord, want dat had niet goed kunnen gaan. Zelfs nu, ruim twee weken later word ik er nog boos om als ik eraan terug denk.
Ook nu hebben we het er nog dagelijks over, en elke keer als we eraan terug denken lopen de rillingen nog over onze rug; wat zijn wij in die boot verschrikkelijk bang geweest met zijn allen. Een dag later bleken onze ruggen, konten, armen en benen allemaal beurs te zijn door de enorme klappen van de boot.
Maar goed, voorlopig geen Titanic, Poseidon of ‘The perfect storm’ films meer voor ons, en verder zijn we weer een ervaring rijker.


Vanaf nu weer lange dagen studeren met het oog op onze tentamens en een geweldig reis daarna. Dat betekent dan ook dat het volgende reisverslag niet vanuit Hong Kong, maar waarschijnlijk Nederland geschreven zal worden! Natuurlijk zullen we de meeste van jullie dan weer zien en in persoon onze verhalen en foto’s delen, maar het is leuk om een complete verzameling verslagen van begin tot eind te hebben.
We zullen tijdens die maand reizen ongetwijfeld weer verschrikkelijk veel meemaken want we zijn van plan zoveel mogelijk dingen te zien, doen en proberen.

Voor nu enorm bedankt voor de belangstelling, en tot ziens!

Oh-ja, het is een beetje vroeg, maar alvast fijne feestdagen en een heel gezond, voorspoedig maar bovenal gelukkig nieuwjaar toegewenst!

Nadia & Goort.


p.s. Bij dit verslag vind je niet alleen foto's maar ook filmpjes! Je vind alles in het linker menu =).