RIJS(T)verslag 5, dag 43 t/m 85

Hallo allemaal,

Het heeft even geduurd voor dit vijfde verslag werd gepost (45 dagen om precies te zijn), dit eigenlijk vooral vanwege een enorme drukte met schoolwerk. Het stereotype van de constant studerende Aziatische boeken verslinder wordt hier rustig bevestigd, want ook wij hebben weken van meer dan 50 uur effectief studeren moeten maken om een beetje bij te blijven. Afin, hier zijn we weer met in dit vijfde verslag onder andere; Het grote Mid-autumn festival, Hoog geëerd bezoek, Plassen doe je niet zo!, Vuurwerk doe je wel zo!, een “TOO SOFT” dessert, en; Welke kleur wil jij je vis? En moet hij dan nog leven of mag hij dood mee?

Goed, laten we maar beginnen met het Mid-autumn festival (midden-herfst festival) wat hier een behoorlijk ding is. Deze feestdag (gevolgd door nog een nationale vrije dag) wordt elk jaar met de grootste volle maan gehouden, welke symbool staat voor een ronde cirkel; de familie. Op Hong Kong eiland werden in het befaamde Victoriapark de grootste activiteiten gehouden welke bestonden uit veel optredens van nationaal bekende artiesten, geniale acrobaten en krijsende operazangeressen waar je teennagels van op krullen. Hoogtepunt van de avond was toch wel de wierrook-draken dans welke een van de oudste rituelen vertegenwoordigd. Deze 60 meter lange draak is vol geprikt met tienduizenden stokjes wierrook en wordt door ongeveer 30 mensen gedragen welke omwille van het enorme gewicht van alle wierrook om de paar seconden worden afgewisseld. Het geheel rent wild heen en weer op luid gedrum waardoor de hele draak constant gloeit en rookt, een indrukwekkende en geurende ervaring!
Na het festival werden we op de nationale vrije dag door Alta uitgenodigd voor een barbecue bij hem thuis, leuk! Eenmaal aangekomen was er al een gezellig groepje mensen aan het barbecueën en konden we zo aansluiten. Tenminste, dat dachten we.. We werden vriendelijk gevraagd binnen te gaan zitten en te wachten op onze beurt. Na wat gezellig niet kletsen met de mensen die ons niet verstonden werden we geroepen, gelukkig want we hadden honger. Eenmaal buiten werd Nadia gevraagd aan tafel te zitten, en werd mij uitgelegd waar het vlees lag en welke vleesvorken waar voor waren. Prima dacht ik, ik wil best wel lekker relaxed ons vlees bakken. FOUT. Ik werd aangesteld als chef-kok van alle gasten en er werd dan ook verwacht dat ik wel even vijf kilo medium-rare kwaliteitsvlees af zou leveren.
Wat er echt gebeurde: Er stond een vierkante bak met daarin de heetste materie op aarde. De barbecue vork was 50 cm lang, maar binnen een straal van 2 meter smolt het vel van mijn scheenbenen onder mijn korte broek weg. Het werd dus een kwestie van het vlees van een afstand op het rooster (van het formaat betonijzer) gooien, het vlees twee seconden laten verkolen, omdraaien zodat de andere kant even zwart zou worden, en het daarna allemaal zo snel mogelijk op een plastic bordje stapelen (dat dan smolt) zonder dat m’n schoenen vlam zouden vatten.
Goed, na een tijdje vlees cremeren en als een echte Aboriginal om het hete vuur heen springen en dansen besloot iemand het van mij over te nemen, en kon ik Nadia verlossen van haar ijzige isolement. Na een glaasje witte az(w)ijn met de beste bedoeling liep de avond op een einde.

De volgende dag begon het gewone leven weer en moesten we naar school. Dat proces is weinig verandert ten opzichte van de vorige verslagen, er slapen nog steeds vreemde mensen op vreemde plekken, soms zelfs op je schouder (ik voeg een foto bij dit verslag toe). Zo nu en dan is het een beetje behelpen, zoals wanneer de knoop van je broek afspringt tijdens een presentatie voor 200 mede studenten (vonden ze zeer hilarisch). Na een dag zoeken gelukkig naald en draad gevonden waardoor ik als een echte oude naaister m’n knoop er weer terug op heb gezet, welke wonder boven wonder nog steeds aan de broek zit! Ik weet wat je nu denkt, die zal daar dus wel lekker gegeten hebben! Gelukkig kan ik melden dat, mede door de aanhoudende hitte en het feit dat de gemiddelde dag hier bestaat uit meer dan 20 trappen op en af lopen en 8 km wandelen tussen gebouwen op de universiteit, deze twee HongKong-gangers samen door de dertig kilo zijn afgevallen. Dus nee, de broek zat niet super strak, ik was al lang blij dat hij niet op m’n enkels zakte.

Andere incidentjes die de lange schooldagen interessant houden zijn bijvoorbeeld oude mannen die besluiten in de trein te plassen. Gelukkig mocht ik deze overslaan, en was enkel Nadia de pineut. De treinen hier zijn anders dan in Nederland, ze bestaan niet uit afzonderlijk afgesloten coupes en hebben geen wc’s aan boord, het is meer een lange holle metalen slang die over het spoor van station naar station schiet (Geen Guus Meeuwis ge-kedeggedeng kedeggedeng). De man, waar van sprake, besloot dus gewoon midden in de coupe, tussen de andere mensen, een lokale tsunami te veroorzaken welke, door het rijden van de trein, door de coupe heen golfde. Helaas (of gelukkig voor jullie) hebben we hier geen foto’s van..

Op zondagen transformeert het vooral westerse en gemoderniseerde Hong Kong wat meer naar een typische Aziatische stad. Dit komt omdat de veelal Filipijnse werksters (welke alle andere dagen van de week voor hun Hong Kongse ‘bazen’ werken) die dag vrij zijn. Nu zijn er heel veel dingen die je op een vrije zondag kunt doen, de voorkeur van deze Filipijnse dames is echter overal langs en op de weg op kartonnen dozen gaan zitten en lekker bij buurten. Vrijwel de hele stad is dan dus de hele dag bezaaid met mensen die op kartonnen dozen op straat zitten. Het oogt een beetje gek, maar vooral ook heel gezellig en bijzonder.

Begrijp ons niet verkeerd, het is niet zo dat de normale schooldagen een saaie sleur zijn geworden hoor. Vrijwel elke dag zien we weer dingen waar we ons over verbazen of die prachtig mooi zijn op hun eigen manier. Alleen hoe langer je ergens verblijft, hoe normaler je dingen begint te vinden, en dan gaan sommige dingen toch wel vervelen, zoals het eten. De titel van dit verslag was al een hint, we eten vrijwel elke dag rijst. En daarmee bedoelen we, we eten vrijwel elke dag minimaal 2 keer, soms drie keer rijst. Hong Kong staat bekend als een ‘Food-Capitol’ (voedsel-hoofdstad) wat absoluut waar is. Je kunt hier vrijwel elke soort en stijl keuken vinden. Het enige probleem is dat een goede Franse keuken, of juist Taiwanees, Duits of wat dan ook, erg duur is. Normaal betalen we voor ons avond eten samen ongeveer 7 euro. Zodra je iets buitenlands opzoekt betaal je toch al snel rond de 60 euro, dus het is het niet echt waard. Gelukkig hebben we sinds kort een zaakje op de universiteit ontdekt (ja we hebben nog steeds niet heel de campus gezien), waar ze ook spaghetti en pannenkoeken verkopen. Er is dus weer hoop!

Verder gaat alles eigenlijk best wel soepel. We wonen prima in bij ‘miss Choi’, wat betekent dat we haar eigenlijk nooit zien of spreken. Ze gaat elke dag rond een uurtje of half zes ’s ochtends weg, en is vaak rond een uurtje of 9 ’s avonds weer thuis. Als ze thuis is, dan ligt ze in haar slaapkamer met de deur op slot tv te kijken, dus we hebben er eigenlijk geen kind aan. De enige tekens van leven die we soms zien is als ze onze was heeft verhangen zodat ze stukken koe aan het was rekje kan laten drogen. Dit betekent tevens meestal dat wij onze was opnieuw kunnen wassen in verband met de doordringende dode-koe-lucht die dan in onze was zit, maar zo veel werk is dat allemaal niet. Verder zien we ongeveer één keer per maand dat ze haar schilpadden “voert”, wat eigenlijk betekend dat ze 40 kilo sla in het vijvertje van 1 vierkante meter gooit. De drie schilpadden kunnen dan een maand eten en door rottende sla zwemmen, hetgeen er na drie weken brandende zon zeer appetijtelijk uitziet.

Halverwege onze tijd hier in Hong Kong kregen we ook nog twee keer hooggeëerd bezoek, eerst van Judith (nicht van Goort). Na veel smsjes over en weer was de afspraak dat wij haar op zouden vangen op het treinstation van de luchthaven bij coupé 5. Erg jammer was het dat er blijkbaar meer van die treinen rijden en dat we op de verkeerde verdieping van het treinstation bij de verkeerde trein stonden te wachten, maar uiteindelijk kwam het natuurlijk allemaal goed. Tijdens het weekje dat Judith er was hadden we helaas erg veel school, maar gelukkig ook tijd om samen dingen te bezoeken, zoals de paardenraces en een groot vuurwerk voor de prachtige skyline.
Tijdens deze week was ook het Japanse ANIME festival, welke overduidelijk ook in Hong Kong werd gevierd. Deze feestdag houd min of meer in dat iedereen zich verkleed als zijn of haar favoriete stripfiguur, en blijkbaar is het ook heel normaal dit op de universiteit te doen. Het leverde in ieder geval mooie foto’s op!

Toen Judith net een weekje weg was kwamen Ellen en Johan langs. Met hen zijn we naar diverse marktjes geweest, zoals de beroemde bird market waar vogels en vogel toebehoren worden verkocht. Het was een best wel heftige ervaring om zoveel vogeltjes in veel te kleine kooitjes te zien, sommige hadden elkaar kaal geplukt of lagen dood onderin hun kooitje. Na al dit dierenleed vertrokken we richting de goldfish-market waar het niet veel beter was. Waar je in Nederland wel eens een plastic zak met je visje mee krijgt hingen kleine en grote vissen hier de hele dag in zulke zakken aan een groot winkel rek in de zon. De zakken waren zo klein dat de dode vissen niet eens op hun rug konden gaan drijven. Gelukkig waren er ook nog veel in leven, en de bijzondere exemplaren maakte het wel de moeite waard om even rond te kijken. Na een tijdje zagen we fel gekleurde visjes welke hele bijzondere patronen hadden, echter kregen we na een tijdje door waar de watervaste gekleurde stiften voor waren die erbij lagen. –Ja, echt waar. Je kon je eigen vis laten ‘inkleuren’. Zeer bijzonder weer. Ook speciaal was dat je iets verderop een kat ‘uit de muur kon trekken’, weer eens iets anders dan een kroketje of frikandel. Gelukkig hadden de katten en puppy’s daar wel wat meer ruimte en toegang tot vers water en zo.

De volgende dag gingen we naar Big wave beach, wat ongeveer 2 uurtjes reizen is vanaf onze kamer. Het strand deed zijn naam eer aan want er waren behoorlijk grote golven. Ik vond het geweldig, Nadia ook maar iets minder want bij elke golf probeerde haar (inmiddels dus ook wat ruime bikini) zelfstandig te gaan zwemmen. Als afsluiter van de dag namen Ellen en Johan ons mee naar een restaurantje met buitenlandse keuken, Caribisch om precies te zijn. We arriveerden rond een uurtje of 8 en alles begon goed, we hadden een heerlijk voorgerechtje. Vernieuwend was vooral de live artiest die om 9 uur achter zijn keyboard kroop en bijna oorverdovend Chinese liedjes begon te schreeuwen. Na een half uurtje (tijdens ons heerlijke hoofdgerecht) zong hij een Engelstalig liedje waarbij hij onze tafel strak bleef aan kijken, als in, ik zing dit speciaal voor jullie buitenlanders. Na het liedje applaudisseerden we dan ook beleefd, wat ervoor zorgde dat we vanaf dat moment een privé artiest hadden welke volledig op onze tafel was gefocust. Dit voelde een klein beetje ongemakkelijk, zeker aangezien de rest van het restaurant ook vol zat met Aziaten. (We vermoeden dan ook dat deze zanger nu op zijn CV “Internationaal Bekend” heeft gezet).
Na het hoofdgerecht kwam natuurlijk het toetje. De enige moeilijkheid was dat er geen dessertkaart beschikbaar was, naast de in chinees opgetekende pamfletten aan de muren van het zaakje. Toen alle obers eindelijk hadden uitgevochten wie er naar onze tafel werd afgestuurd om Engels te gaan praten konden we vragen welke desserts er beschikbaar waren, vanaf hier werd alles echt gênant.

Het woord ‘dessert’ werd begrepen, maar hoe nu uit te leggen wat ze ons konden aanbieden?! Eerst werd het aan alle obers gevraagd, welke geen idee hadden hoe ze dat naar Engels moesten vertalen. Er ontstond lichte paniek. Toen werd de zingend artiest (ook wel zanger) bruut onderbroken, met de vraag of hij het kon vertalen, hij zong echter Engels… Maar nee, helaas. Toen werden er computers, telefoons en tablets bij gehaald om het e.e.a. via internet te vertalen. Goed, een twintig minuten later werd de minst fortuinlijke ober weer onze kant op gestuurd met een telefoon waar een aantal onsamenhangende woorden zinnen op stonden. Eén daarvan was de “Too soft” (wat letterlijk vertaald naar “Te zacht”), klonk prima dus we gingen allemaal voor de “Too soft”. Toen we na een hele tijd toegezongen te worden nog geen toetje hadden vroegen we ons af of het wel allemaal goed ging. Ineens vloog de keukendeur open en kwam er een enorme taart van een soort opgeklopt eiwit en slagroom op dienblad richting ons gevlogen. Het zag er heerlijk uit, helaas werd het op de tafel naast ons weggezet. Eenmaal daar volgde een ober die een schenkkannetje met alcohol in brand zette en over de taart uitstortte. Begrijp me niet verkeerd, we hebben het hier over een taart van 3 verdiepingen, groot genoeg om 10 man te voeden.
Dit was ongeveer het moment waarbij lichte paniek aan onze kant ontstond, we hadden toch niet 4 van zulke taarten besteld? Het zag er namelijk wel uit als een “Too Soft”. Na nog een minuutje of tien kregen we gelukkig allemaal een degelijk lava chocolade dessert wat de avond prima afsloot =).

In de dagen daarna hebben we nog diverse bezienswaardigheden bezocht zoals het sky100 observatie deck op de hoogste wolkenkrabber in Hong Kong. Daar heb ik heerlijk genoten van mijn hoogste (en duurste) Heineken ooit. Verder nog de oude ‘peak-tram’ naar Victoria peak genomen en wat pittoreske dorpjes bezocht.

Toen ook Ellen en Johan weer op huis aan gingen begonnen de dagen echt te vliegen, en dus grepen we de mogelijkheid tot nog een weekje vakantie met beide handen aan. Ook al hebben de universiteiten hier geen vakantie weken (helemaal niet, m.u.v. kerst en de zomervakantie), we vonden gelukkig wat ruimte in ons schema om wat lessen te missen. We hadden onze zinnen eerst op de Filipijnen gericht, maar dit bleek helaas te duur te worden door diverse binnenlandse vluchten die daar nodig hadden. Uiteindelijk werd het Vietnam. Omdat we hier zoveel gekke dingen hebben meegemaakt en gezien wijden we naar een nieuw Rijs(t)verslag aan, dus als je nog een momentje hebt dan kun je daar door lezen =). Maar voor je dat doet, vergeet niet de foto’s bij dit reisverslag te bekijken! Vergeet niet om dit even via de link in het linker menu te doen, als je direct onder dit reisverslag op de foto’s klikt dan krijg je ze wellicht niet allemaal te zien, want deze website werkt een beetje raar. Ook hebben we bij dit en het volgende reisverslag een paar korte filmpjes toegevoegd, die vind je onder video's in het linker menu!